Fougstedt, Nils-Eric, * 24. Mai 1910 in Raisio (b. Turku), † 12. Apr. 1961 in Helsinki. Fougstedt stud. 1927–1933 MTh., Kompos. und Mg. am Musikinstitut in Helsinki (E. G. Furuhjelm), später Kompos. in Italien (Carlo Felice Boghen) und Berlin (M. Trapp). Seit 1932 unterrichtete er am Musikinstitut in Helsinki (heute [1973] Sibelius-Akad.) und wurde dort 1954 Doz. Ferner wirkte er als Chdgt. und Musikkritiker; sein Lebenswerk neben dem Komponieren war jedoch seine Arbeit als Dgt. (seit 1951 als Chef-dgt.) des Sinfonieorch. des Finn. Rundfunks. 1960 erhielt er den Prof.-Titel.
Werke (Ausw.; Ms., wenn nicht anders angesehen). A. Orchesterwerke: Trois pièces lyriques op. 3a (1933); Fuge B op. 4, Nr. 1 (1933); Pezzo sinfonico op. 4, Nr. 2 (1933); Uusmaalainen kansanlaulu (Vld. aus Uusimaa) op. 7 a (1934), Lpz., B & H; Suite F op. 10 (1936); Concertino f. V. u. Orch., op. 12 (1937); l. Sinf. a op. 13 (1938); Kevään tuntua (Hauch des Frühlings) op. 16b (1939); l. Konz.-Ouv. op. 20 (1941); Passacaglia op. 21 (1941), Lpz., B & H; Uusmaalainen rapsodia (Rhapsodie aus Uusimaa) op. 22 (1941); Konz. f. Vc. u. Orch., op. 24 (1942); Preludio Eroico op. 25 (1942); Suite romantique op. 26 (1942). Lpz., B & H; Konz. B f. Kl. u. Orch., op. 30 (1944); Uhmaaja (Der Trotzkopf) op. 31 (1944); 2. Konz.-Ouv. op. 32a (1945); Canzonetta op. 32b (1945), Stockholm, Nordiska Musikförlaget; Scène dramatique, Introduction et Fugue op. 35b (1946); Intrada op. 37a (1947): Partita op. 40 (1947); Preludio e Rondo op. 43 (1947); Kolme balettikohtausta (Drei Ballettszenen) op. 46 (1948); 2. Sinf. op. 48 (1949); Suite f. Str., op. 49 (1949); Canzona f. Str. (1951); Kolme pienoiskuvaa (Drei Miniaturen; 1953), Helsinki 1955, R. E. Westerlund; Angoscia: variazioni, Chorale e fuga (1954); Trittico sinfonico (1958); In stadio laboris, Helsinki 1966, Fazer. • B. Kammermusik: Divertimento f. Bläserquintett (1946); 4 pièces lyriques f. V. u. Kl. (1943–1949); Iltahämärä (Abenddämmerung) f. Kl., Helsinki 1938, R. E. Westerlund; Variations chromatiques f. Kl. (1943); Tre klaverskizzer (1949). • C. Vokalmusik. 1. mit Orchester: Två dikter i folkton (Zwei Gedichte im Volkston; Hj. Krokfors) f. Sopr. u. Orch., op. 36, Stockholm, Elkan & Schildknecht; Åkallan (E. Diktonius) f. gemCh. u. Str. (1956); Aurea dieta (Gicero, Appius Claudius, Sokrates, Gato) f. Ghor u. Orch. (1959). — 2. für Ghor a cappella: Mot löftets strand (Am Ufer dos Versprechens; 1934), Helsinki, R. B. Westerlund; Sommarvisa (Sommerweise; J. Tegengren; 1935), ebda.; Det skönaste landet (Das schönste Land; B. Gripenberg) op. 5b (1936), ebda.: Skyn, blomman och en lärka (Wolken, Blumen u. eine Lerche; Hj. Gullberg; 1947), ebda.; Hjärtats sommar (Sommer des Herzens; Hj. Krokfors; 1947), ebda.; Näktergalen (Nachtigallen; B. Gripenberg) op. 34, Nr. 1, Stockholm 1948, Elkan & Schildknecht; ,,Det går en liten spelman” („Es geht ein kleiner Spielmann”; Hj. Krokfors) op. 34, Nr. 2, ebda. 1955; Sång på havet (Lied auf dem Meer; A. Mörne; 1949), Helsinki, R. E. Westerlund; Vårluft (Frühlingsluft; J. Hemmer; 1952), ebda.; „I jorden går dolda ådror“ (,,In der Erde gehen versteckte Adern“; O. Torvalds; 1952), ebda.; Ett ensamt skidspår (Eine einsame Skispur; B. Gripenberg; 1956), ebda.; Under häggarna (Unter den Ahlbäumen; J. Hemmer; 1956), ebda.; Björkarnas valv (Gewölbe der Birken; K. Söderholm; 1956), ebda.; Sommarsvit (Sommersuite; K. Mandelstam), Helsinki 1961, R. E. Westerlund. — 3. Lieder: Två Vårsånger (Zwei Frühlingslieder; J. Tegengren) op. 14 (1933), Helsingfors 1939, R. E. Westerlund; En blommande äng (Eine blühende Wiese; 3. Hemmer) op. 14b, Stockholm 1946, Nordiska Musikförlaget; Viimeinen lintu (Der letzte Vogel; V. A. Koskenniemi) op. 28, Nr. 1, Helsinki 1944, Fazer; Tre sånger (Drei Lieder: S. v. Schoultz) op. 45 (1948), ebda. 1950.
Fougstedt komp. anfangs tonal und zeigte eine besondere Vorliebe für den kp. Satz (Passacaglia, 1941). Nach der freitonalen zweiten Sinfonie (1949) traten auch polytonale Elemente in seiner Musik auf, und in dem späten Trittico sinfonico (1958) benutzte er schließlich eine Zwölftonreihe. Die Zwölftonmethode blieb ihm jedoch im Grunde fremd; mehr als von der neuen Wiener Schule ließ er sich von B. Bartók, S. Prokofieff und P. Hindemith beeinflussen. Die Orch.-Musik nimmt die wichtigste Stellung in seinem umfangreichen Werk ein; dabei sind es die a cappella-Chöre, die die größte Aufmerksamkeit verdienen.
Literatur: N.-E. F o u g s t e d t u. O. L i n d e m a n, Nils-Eric Fougstedt in E. Marvia (Hrsg.), Suomen säveltäjiä (Finnlands Komp.) II, Porvoo 2/1966, Werner Söderström Osakeyhtiö; G r o v eD, 5/1954; O. L i n d e m a n, Nils-Eric Fougstedt in V. Helasvuo (Hrsg.), Suomen Musiikin Vuosikirja (Jb. der Musik Finnlands) 1960/61, Helsinki 1961, Otava; S. Nummi, Modern musik in der Schriften-R. Finland idag. Stockholm 1967, Sveriges Finlandsföreningars Riksförbund; R i e m a n nL, l2/1959; Sohlmans MLex., Stockholm 1950; B. W a l l n e r, Vår tids musik i Norden (Die Musik unserer Zeit im Norden), Stockholm 1968. Nordiska Musikförlaget.
Die Musik in Geschichte und Gegenwart, hrsg. von Friedrich Blume, Bd. 15 (1973) Supplement (Kassel: Bärenreiter-Verlag)